به گزارش سیما فیلم، کتایون ریاحی بازیگر سینما و تئاتر که در آخرین اثر خود در نقش زلیخا در سریال حضرت یوسف (ع) به ایفای نقش پرداخته بود طی یادداشتی از عرصه هنر خداحافظی کرد.

وی در نامه‌ی خود نوشته است؛
« گاهی اوقات زندگی طوریه که آدم نون امروز را واسه شکم فرداش نمی خواد ،
اونوقته که رویاهای آدم به تعویق می افته.
گاهی اوقات آدم از سرنوشت ، ‌رو دست خوبی می خوره ،‌ که فکر می کنه داره تصمیم می گیره
اونوقته که آدم ادعاهایی می کنه ،‌ که تو رو دربایستی انجامش گیر می افته.
گاهی اوقات آدم از آرزوهاش جا می مونه.
گاهی اوقات آدم می خواد بازی کنه ، ‌بازیگر می شه.
گاهی اوقات داره می خنده وقتی تو دلش خونه ، گاهی گریه می کنه و قتی داره از زور خنده می میره.
گاهی اوقات شوخی شوخی همه چیز جدی می شه.
گاهی اوقات آدم وقتی زیاد می خواد کم می یاره ، گاهی وقتی کم می یاره زیاد می خواد.
گاهی اوقات با ترس و لرز بر می گرده به پشت سرش نگاه کنه ،‌ می بینه چه شجاعتی
گاهی اوقات با شجاعت می تونه ترساشو نگاه کنه.
گاهی اوقات آدم به دنبال خوشبختی ، ‌زندگی را گم می کنه ، گاهی هم با انتظار زندگی را معنا می کنه.
گاهی اوقات آدم برای پیدا کردن یه گنج الکی ،‌ گوهر خودشو گم می کنه ،‌ گاهی هم گوهر حقیقت را پیدا می کنه .

گویا زمان برآورده شدن آرزوی من و پسرم فرا رسیده و لازم است که زائر سرزمین قصه، راهی شود . اینک که عازم سفرم ، سفری به دیگر سوی زندگی ،‌ بر خود لازم می دانم تا از دوستانم و استادانم که آنقدر به من نزدیک بودند که در من بودند ، تشکر کنم ؛ پروانه ماهان ، زهرا عروس خوب پدر سالار ، خانم بس ، فاطمه ملاصدرا ، فخرالزمان ،‌ مهین مشرقی ، تارا ، ثریا اردلان …. و زلیخای عاشق. گر چه همه این عزیزانم عاشق بودند ولی عشق زلیخا خود یک معجزه بود.

این زنان و تنها دوستان نازنینم گاهی تشویقکی شدند و اگر تنبیه نشدند ، خدا را شکر ،‌که البته باور نمی کنم بازیگر زنی در جهان باشد که شماتت ، تحقیر و تنبیه نشود. اما همواره بزرگترین مشوقم مردم بودند با مهر آریائیشان و ایمان به خدا.

بسیار بسیار مفتخرم که در تمام طول زندگی بازیگری ام ، تنها و تنها یک حامی داشتم و به قول جماعت سینمایی آنان که با کمان حلاجی پنبه ام را زدند ، خواسته یا ناخواسته به دنبال چیزی بودند که سهم من ورای آن بود.

در طول بیش از دو دهه هرگز افتتاحیه و اختتامیه جشنواره فجر را ندیدم . کارت دعوت به دستم نرسید! و خلاصه به قول ولتر؛‌«خدایا مرا از شر دوستانم در امان بدار، خود با دشمنانم می دانم چه کنم!»

در مقطعی که سینما را جایگاهی شایسته برای خود نمی دیدم ، تلویزیون پایگاهی شد تا مهرم را با مردم مهربان تقسیم کنم .

و باز به قول حافظ ؛‌” کیمیای سعادت رفیق بود رفیق ” ،‌ رفقایی که همچنان هستند و من قدردانشان و آنان که رفتند خدا به همراهشان . و اما این همه تنهایی ،‌برکت بود برای خلوت انس و این که ؛ ” یدالله فوق ایدیهم ” ،‌ که ترجمه سینمایی آن می شود : براستی خدا بزرگ ترین کارگردان است.

آنچه می بایست از جادوی سینما و بازیگری بیاموزم ،‌آموختم تا شاید ره توشه ای برای نوشتن باشد و در پی تجلی معجزه عاشقانه زلیخا در زندگی ام . ‌اینک برآنم تا با اعجاز کلمات ،‌پیوندی دیگر با شما نه از جنس نقش آفرینی بلکه با آفرینش نقش داشته باشم.

اراده امروز من برای نوشتن ،‌ گویا مجالی برای بازیگری نخواهد گذاشت ،‌ اما باید دید اراده خدا چه تقدیری برایم رقم خواهد زد.باشد که از این آزمون سربلند و دست پر بیرون آیم .